Vrouwen onder elkaar. Heerlijk? Of lastig?

Sorry mannen, deze keer een blog voor de vrouwen onder ons…

Het gaat namelijk over vrouwen. Over het feit dat je een vrouw bent, en of je daar wel eens bij stil staat, wat het voor jou betekent, of dat je je eigenlijk vooral ‘mens’ voelt en dat vrouwengedoe maar gedoe vindt.

Ik heb me lang vooral mens gevoeld. En mijn ‘mannelijke’ kanten had ik best goed uitgewerkt, al zeg ik het zelf. Actiegericht, competitief, doenerig. Ik wilde gewoon bewijzen dat ik minstens net zo goed ben. Vrouw zijn vond het lastig. Groepen met alleen vrouwen: ook. Ik zag vaak alleen het gekat, het geklets over elkaar, de voorzichtigheid, het geen man en paard noemen, of juist venijnig wel…

Wat maakt jou als mens nou eigenlijk vrouw? Is het meer dan je lichamelijke kenmerken? Zijn het de stereotypen? De vrouw die zorgt, de man die het geld in het laatje brengt? En ook al is dat anno 2019 achterhaald… als je goed kijkt… hoe stereotype zijn de verhoudingen nog steeds? Is dat erg, of past het eigenlijk wel? Verzet je je ertegen, of ben je het er mee eens?

Een eerste echte duik in dat vraagstuk was voor mij ongeveer 5 jaar geleden, tijdens een weekend over vrouwen dat bij mijn readingopleiding hoorde. Dat weekend kwam ik door, daar was alles mee gezegd. Ik was gewoon bang, waarom kon ik niet goed onder woorden brengen. Het wekte wel mijn nieuwsgierigheid, mijn verwondering. Toen kwam kort daarna het Lorelei Festival, een spiritueel festival alleen voor vrouwen. We gingen met z’n vijven, nu bijna 5 jaar geleden. Ik haakte aan met de gedachte: als het niks is, ben ik in elk geval met een paar leuke mensen en ik kan altijd nog lekker een boekje lezen voor mijn tent. Maar wat een openbaring was het. Ik had een geweldig weekend!

Sisterhood, dat woord hoorde en ervoer ik toen voor het eerst. Het gaat over elkaar zien voor wie we werkelijk zijn, over maskers laten vallen, over echtheid en kwetsbaarheid. Maar ook over kansen geven, gunnen, over helpen en geholpen worden, dragen en gedragen worden. Voor mij is het onvoorwaardelijke verbinding.

Al in de auto op de terugweg fantaseerden we over een eigen festival. Onze eigen Twentse versie van Lorelei in de weilanden rondom mijn huis, hoe gaaf zou dat zijn? Driekwart jaar later stonden die weilanden inderdaad vol met marktkramen en prachtig gekleurde workshoptenten. Er kampeerden 3 dagen lang meer dan 100 vrouwen. Mooie workshops, leuke dingetjes om te kopen, massages, readings, healings, kampvuren, lekker dansen onder de sterren… Het was alles wat we ervan gehoopt hadden en meer. Inspirerend, verbindend, supergaaf. Dit jaar is het alweer tijd voor de vierde editie van het Rode Maanfestival.

Het is geweldig als je vrouwen tegenkomt die zeggen ‘ook dankzij Rode Maan’, over belangrijke keuzes die ze maakten in hun leven. Maar tegelijkertijd is zo’n festival organiseren best pittig, we zijn onszelf vaak tegengekomen. In onze samenwerking en in het feit dat je zo zichtbaar bent als organisatrice, als vrouw. In het feit dat jij zo’n festival, waar zoveel dingen gebeuren en zoveel vrouwen samenzijn, draagt. En wat houdt dat in, dat dragen? Doe je dat alleen, of voel je de verbinding en weet je dat je het echt niet alleen doet, dat het door iedereen gedragen wordt…

Elk jaar beseffen we meer wat een weelde het is het om vrouw te zijn. De scheppende kracht, de intuïtieve wijsheid, de nuancering, dat mooie lichaam. De mogelijkheid die je hebt een kind in je te dragen… maar soms ook het grote verdriet, van het kind dat niet in jouw buik groeien kan bijvoorbeeld, of omdat je iets is aangedaan juist omdat je vrouw bent.

Dit jaar heeft ons festival als thema de wind. We laten ons meevoeren en zijn benieuwd waar die ons brengen zal.

Meer lezen? Op www.rodemaanfestival.nl vind je alle info.

* Deze blog is ook geplaatst op www.dochtersvantwente.nl